Arta Tahiri-Beqa
Ishim në zhurmën tonë, dëgjonim e lexonim lajme për një virus por shpesh dhe i anashkalonim, na u dukej i largët nga ne ….
Ndërkohë që ishim të zënë, tepër të zënë me punët tona, ambiciet tona, egot tona, planet e projekte pafund!
Sa shumë bisedonim mes miqsh mungesën e kohës për të pushuar një ditë të vetme, një kafe me një familjar apo mik e biseda ashikësh.
Sa herë mendonim, ah sikur të kisha kohë të lirë e te lexoja këto libra që u pluhurosen pa i prek me dorë, se puna e jeta s’po na jep kohë! Shumë angazhime, objektiva pafund, e besa shpesh harronim të hanim dhe vaktet e ushqimeve, se sa për ushqim të shëndetshëm na dukej llukës i tepruar për të menduar!
Por, ky virus që në fillim na dukej e largët vetëm si informacione lajmesh, po fillonte të ishte me afër nesh.
Tani dhe ne jemi pjesë e botës së prekur nga ky virus.
Tani këtu përfundoj pothuajse çdo gjë për të filluar pothuajse çdo gjë! Jemi në një burg pa krim, një botë mes 4 muresh me kohë plotë!
Por tani që kemi kohë për çdo gjë që nuk kishim dikur, për kafet e shtëpisë, muhabetet me familjaret, për pushimin për librat e palexuar …
A jemi duke i bërë tani. Tani qe na u mundësua kjo, ne me shume se kurrë duam te jemi jashtë dhe atëherë kur na kanoset jeta jonë dhe e familjareve tonë.
Sa shumë kishim qenë të varur nga espressot, sa qe mezi presim alternativa për ta shuar nefsin pavarësisht rrezikut. Ne që shumicën e kohës rrimë te bllokuar në kohën e lirë pas teknologjisë, çuditërisht na kapi një dëshirë me dal e shëtit në natyrë.
Tani që kemi kohë për të lexuar librat e dëshiruar, çuditërisht e sorollatemi atë libër sa në një qoshe në një tjetër. A e kuptuam tani në ketë burg pa krim se gjerat varen nga vullneti e jo nga koha?
Vendet janë të njëjta, koha e njejtë, por jemi ne njerëzit që e bëjmë të ndryshmen!
