Nxënësve në një shkollë fillore iu kërkua të shkruanin një ese për atë që ata do të dëshironin që Zoti të bënte për ta.
Në fund të ditës, ndërsa vlerësonte esetë, një mësuese lexonte një që e emocionoi shumë. Burri i saj, i cili sapo kishte mbërritur në shtëpi, e pa duke qarë dhe e pyeti:
“Çfarë ka ndodhur?” Ajo u përgjigj: “Lexo këtë, është një nga esetë e nxënësve të shkollës sime”.
“Oh Zot, sonte po të kërkoj diçka shumë të veçantë. Më bëj në një televizor. Dua të zë vendin e tij dhe të jetoj si televizori në shtëpinë time. Të kem tim të veçantë dhe të kem familjen time përreth meje. Dua të merrem seriozisht kur flas. Dua të jem qendra e vëmendjes dhe të dëgjohem, pa ndërprerje apo pyetje.
Dua të marr të njëjtin kujdes të veçantë, si televizori, edhe kur nuk punon. Të kem shoqërinë e babait tim kur të vijë në shtëpi nga puna, madje edhe kur është i lodhur. Dhe dua që nëna ime të më kërkojë kur është e trishtuar dhe e mërzitur, në vend që të më injorojë. Dua që vëllezërit e mi të luftojnë për të qenë me mua. Dua të ndiej se familja e lë gjithçka mënjanë, herë pas here, vetëm për të kaluar disa orë me mua. Dhe e fundit, por jo më pak e rëndësishme, sigurohuni që unë të mund t’i bëj të gjithë të lumtur dhe t’i argëtoj. Zot unë nuk të kërkoj shumë. Unë vetëm dua të jetoj si një televizor”.
Në atë moment burri tha: “O zot, i gjori fëmijë, çfarë prindër të tmerrshëm!”. Gruaja e pa drejt e në sy dhe i tha: “Kjo ese është e djalit tonë!”
