Dukuria e të dashuruarit pasi të ikim nga kjo botë është specialitet për vendin tonë. Për së gjalli, këta individ mund të ishin asgjë hiçi, por vlera e atributet për individin prezanton vetëm atëher kur individi të largohet nga kjo botë. Sinqeriteti, bujaria e vyrtytet të këtij rahmetliu, prezantohen në ceremoninë mortore. Të lejnë pa mend kur fillojnë t’i vargojnë këto të mira për këtë të ndjerë, e që ndoshta, e ke pasur fatin ta njohësh, por që si ke njohur këto vërtyte e mirënjohje të panumërta. Besa ke mundur ta dëgjosh ndonjë injorim, apo përulje nga më të ndryshmet, por jo ato që i dëgjon në këto ceremoni mortore.
Në ceremonin mortore, për të ndjerin sjellin lule të freskëta, evokojnë kujtime nga e kaluara për të ndjerin, ani pse nuk e kanë njohur, e kjo bëhet kryesisht nga akteret e skenës politike, njerëzit e pasur, për qëllime të caktuara, për ta prezentuar atë brishtësinë që bartin brenda vetës, thurrin lavde, ngrisin në pjesdestal këtë ramehtli, që për së gjalli ndoshta ishe bërë barrë e rëndë e shoqërisë. Athua, këta individ sa ishte gjallë ky rahmetliu, u kishte ikur nga mendja personaliteti i tij, apo kishin frikë të ndaleshin e të bisedonin me të për familjen, për gjendjen ekonomike, për tu interesuar për shëndetin e tij, për ta kuptuar luftën që bëntë për jetën.
Më ngjallin neveri ky soj i këtyre njerëzve, të cilët prezantojnë pafytyrësin e tyre, duke u munduar që me fjalime boshe të prezantonin para masës, bashkëdhimbjen që ndjejnë me familjarët e të ndjerit.
Besa akteret e skenës politike, nga cili t’duash subjekt politik, pa fije turpi, po tu iepej mundësia do të kërkonin votën në kohë fushatash, jo vetëm nga të pranishmit e familjarët, por këtë gjë do ta bënin edhe nga ky rahmetli, e besa individet e ndryshem, se kishin pasur fije problem, që edhe në këto raste mortesh, të sjellnin për vete përfitime material.
Dukurit e vetëvrasjeve të pasluftës, është një problem që kërkon studim të mirëfillt. Ajo më shqetësuese për popullatën në përgjithësi mbetet privimi nga jeta të vetëvetes nga ish-ushtarët e UÇK-së, që dikur nuk kishin kursyer asgjë, që të vihen në fronte përballë makinerisë serbe.
Që nga përfundimi i luftës së Kosovës, me dhjetra ushtarë çlirimtarë, përfunduan të jetuarit, jo pse jeta u kishte sjellë befasira të këndshme. Gjendja e vështirë ekonomike, mundësi të pakta për të krijuar një jetë normale për trashëgimtarët e tyre, udhëtimi në kohë për t’i gjykuar veprimet e gabimet e bëra, duke shikuar në horizont, pasurimin e individëve, që në të kaluarën s’kishin asgjë rreth vetës, i detyroi që të shkaktojnë vetëvrasje, sepse truri i tyre ishte i bllokuar për të kërkuar më shumë, e zgjodhën t’i pushonin këto torturime që po i përcillnin ditë pas ditë.
Këtyre ditëve qyteti ynë humbi një luftëtarë lirie, humbi një luftëtarë që kishte lënë pjesë të gjymtyrëve të tij nëpër beteja, humbi invalidin e luftës së UÇK-së Njazi Bytyçin.
I ndjeri sa ishte gjallë, për pos problemeve shëndetësore që kishte nga plagët e marruna nëpër beteja, kishte probleme të mëdha ekonomike. Për aq sa jetoi, bëri një jetë mizore, në luftë për ti siguruar një kafshatë buke, e një të ardhme pasardhësve të tij. Kishte pasur shumë herë ndërhyrje kirurgjikale në plagët që i kishte shkaktuar lufta, por ishin të pakët individët që ishin munduar ta ndihmonin. Gjendja e tij ekonomike e shpirtërore po përmbysej për çdo ditë, por ai gjykoi gabim, përfundoi jetën e tij në formën më të padëshiruar për familjen e tij, për trashëgimtarët e bashkluftëtarët. Nuk mundi më të luftonte vdekjen, ishte i pafuqishëm, e kishin lënë energjit e krenarisë që e mbajtën për kaq kohë në luftë me vdekjen, përfundoi jetën e tij për t’mos e parë jetën e paprespektivë për të dhe pasardhësit e tij.
Në ceremonin mortore, të pranishëm kishte numër të madhë të luftëtarëve të tij, të cilët nuk u pajtuan me humbjen e tij. Edhe sa vdekje duhet të shkaktohen nga luftëtarët e lirisë, që dikur ishin motive ynë për të jetuar, ishin krenaria jonë për të shpresuar. Edhe sa vdekje duhet për të pasur një kujdes më të mirfilltë institucional, i cili ju ka munguar kësaj kategorije njerzish, të cilët kanë mbetur në mëshirën e kohës, e bëjnë një jetë me një asistencë sociale.
Këta luftëtarë, nuk është se kërkojnë lëmoshë, atyre u duhet dinitetë, krenari, që asnjëher nuk ua dha shteti për të cilin kishin luftuar.
U prehesh në paqe, Njazi Bytyqi, lavdi të qoftë për mundin e djerësësn që bërë për lirin e Kosovës, edhe pse asnjëher nuk u shpërbleve me atë që meritoje ti dhe bashkluftetarët e tu.
Uroj që kjo të jetë ,,Vdekja e Fundit” e luftetarëve, në formën që zgjodhe ti.
Lavdi!!!!!!!!!!
MA: Nexhat Shahini
(Magjister i Historisë)
Veteran i Luftës së UÇK-së
